Konu: VII. İslam Ülkeleri Konferansı

Müslüman ülkeler arasında dayanışma ve işbirliğini geliştirmek amacıyla İslam Konferansları düzenlenmesi düşüncesi Suudi Arabistan Kralı’nın 1966 yılında "İslam Birliği" sloganı, daha sonra Fas Kralı’nın 1969 yılında "İslam Dayanışması" fikrini atmasıyla somutlaşmış, bazı Arap devletleri ise Arap Zirve Konferansları düzenlenmesini tercih ettiklerini açıklamışlardır.
İslam dünyasını ilgilendiren gelişmelerin yoğunlaşması, bu bağlamda Kudüs’te El Aksa Mescidi’nin yakılması üzerine, Suudi Arabistan ve Fas Kralı'nın girişimleri sonucunda 22-25 Eylül 1969 tarihlerinde Rabat'ta Birinci İslam Zirve Konferansı toplanmıştır. Türkiye, Zirve’ye Dışişleri Bakanı başkanlığında bir heyetle katılmıştır.
1970 yılında Karaçi'de gerçekleştirilen İkinci İslam Dışişleri Bakanları Konferansında Örgüt’e bir Genel Sekreter atanmış, 1972 yılında Cidde'de yapılan Üçüncü İslam Dışişleri Bakanları Konferansında ise, ‘‘İslam Konferansı Şartı’’ kabul edilmiştir.
İKÖ'nün merkezi Cidde'dedir. Halen 57 ülkesi bulunmaktadır. Birleşmiş Milletler’den sonra en fazla üyeye sahip uluslar arası örgüttür ve dört kıtadan devletler İKÖ’ye üye durumdadır. KKTC dahil, 5 ülke de ‘‘gözlemci’’ statüsündedir. Her İslam ülkesi Örgüte üye olabilmektedir. Yeni üye kabulü üye ülkelerin 2/3 çoğunluğunun onayıyla gerçekleşebilmektedir.

7. Dışişleri Bakanları Konferansı’nın İstanbul’da toplanması çağrısında bulunuldu ve kabul edildi. Bu konferans içinde Arap ülkelerinin Türkiye’ye yönelik davranışları, bugüne kadar İslam ülkeleri dışında kabul edilen ve önemsenmeyen Türkiye’ye önem vermeye başladıklarının bir göstergesiydi. Türkiye’nin son dönemde ilişkilerinin durgun olduğu Mısır Arap Cumhuriyeti bile, Türkiye’ye büyük ilgi gösteriyor ve Kıbrıs konusu ile ilgili olarak röportajlar yapıyordu. Petrol Kralı ülkelerin liderliğindeki İslam dünyasının Türkiye’ye birdenbire bu şekilde yaklaşması merak konusu olmuştur. Ancak bu konu, İslam Ülkeleri’nin giderek ekonomik ve politik güç haline gelen İran’ın liderlik ve sözcülük rolünden İslam ülkelerinin memnun olmadığı ve bu rolü, Türkiye’ye vermek istedikleri şeklinde yorumlanmaktaydı.
7. İslam Konferansı’nın toplanmasından önce, Londra’da Uluslararası İslam Konferansı yapılmış; diğer İslam Konferanslarından farklı olarak bir takım tebliğlerin ve İslam’daki bazı konuların izah edildiği bu toplantıya Türkiye davet edilmemiştir. Gerekçe olarak, Türkiye’nin kendini Müslüman ülkelerden saymaması, Batıcı olmakla övünüp durması ve dış politikada da Batı ülkelerinin tarafında olması sayılmıştır. Konferansın ilk günü, Sudan delegesi tarafından ‘‘Kemalizm, Müslümanlığı Türkiye’de geriletti’’ yolunda iddiada bulunulmuştur.
Arap ülkelerinin Türkiye’ye verdikleri önemin bir göstergesi olan 7. İslam Konferansı, 12-15 Mayıs 1976’da İstanbul’da toplandığında, 1969’da Rabat toplantısına katılıp katılmama konusunda tereddütler yaşayan Türkiye, Arap ülkeleri ile ilişkilerin geliştirilmesi fikrini öylesine benimsemişti ki bu durumun laiklik ilkesiyle çelişip çelişmediği artık gündem dışı kalmıştı. Bu toplantıda hükümet, İslam Konferansı Yasası’na bir çekinceyle katılmak için gerekli hazırlıkları yapmaya başlamış ancak hazırlanan yasa tasarısı TBMM’nin ilgili komisyonuna gelmiş olmakla birlikte, zamanında çıkarılamamış ve 1977 erken seçim kararı üzerine sonuçsuz kalmıştır.