MARDİN EVLERİ: Güneydeki Mezopotamya Ovası'na bakan eğimli bir arazide, topografyayı değerlendirerek yerleşen Mardin evleri, avlulu giriş katı ve önü teraslı diğer katlardan oluşur. Sokaktan kalın yüksek taş duvarlar ile ayrılan Mardin Evi'ne giriş, anıtsal nitelikteki kapılar ile sağlanır. Avlu çevresinde gelişmiş olan giriş katında, mutfak, depolar ve ahır gibi servis mekanları, üst katlarda ise oda, baş oda, işlik, kiler gibi kapalı mekanların yanısıra revak ve eyvan gibİ yarı açık mekanlar yer alır. Evlerin ana yapı malzemesi kesme taş örgü ya da sandık duvar tekniğinde kullanılan sarı kalker taşıdır. Cephelerde yer alan ince bezemeler, bu taşın sunduğu zengin olanaklarla sağlanan özelliklerden biridir.
KEMALİYE (EĞİN) EVLERİ: Fırat Nehri’nin vadisi boyunca setlendirilmiş olan arazide yer alan Kemaliye evleri, yerleşim alanının sınırlı olması ve arazinin eğimi nedeni ile, yatayda yaylamadığından, çok katlı olarak gelişmiştir. Üç veya dört katlı evlerde kaçak adı verilen en üst kat dışında her katta eve doğrudan giriş vardır, zemin ve üst kat kavramları ortadan kalkmıştır. Geleneksel Türk evinde oturma mekanlarının yer aldığı üst kat, Kemaliye evlerinde, yol ile ilişkisi bağlamında, çoğu zaman zemin kat konumunda olabilmektedir. Nehri görecek şekilde yönlenmiş olan bu evlerde her katta ön cephede oturma odaları, arka cephede ise servis mekanları yer alır. Evlerin doğal zemine oturan yer katı ahşap hatıllı taş duvar örgüsü ile yığma sistemde inşa edilmiştir. Bu katın üstündeki çıkmalarla dışarıya taşırılmış ana kat ise, kerpiç dolgulu ahşap karkas sistemde yapılmış, üzeri düşey olarak ahşap ile kaplanmıştır. Evler düz damlıdır, damlar servis mekanları olarak kullanılır.
URFA EVLERİ: Düz bir arazide, yaygın bir düzende biçimlenen Urfa Evleri, bir avlu etrafında gelişen bir ya da iki katlı yapılardır. Her biri küçük birer sarayı andıran evler, masif ve yüksek taş duvarları ve düzgün bir plan şemasına bağlı olmayan mekanları ile yapı adaları oluşturur. Urfa evlerinin temel özelliği tonozla örtülü yarı açık bir mekan olan eyvandır. En önemli oturma mekanı olan baş odaların üst katta sokağa doğru taşan çıkmaları, sokak dokusunun özgün elemanlardır. Evlerde taş malzemeye dayalı yığma sistem kullanılmıştır. Kesme taş örgülü duvar yüzeylerindeki bezemeler de aynı malzemedendir.
DİYARBAKIR EVLERİ: Düz bir arazide yerleşmiş olan Diyarbakır evleri avlu çevresinde gelişir. Avlu ortasında bir havuz, etrafında da eyvanlar yer alır. Eyvanlar yazın yaşanan yarı açık mekanlar olduğundan kuzeye dönüktür. Evlerin sokağa bakan yüzleri genellikle masif taş duvarlardır. Zemin katta pencere yok gibidir. Ancak üst katlarda bindirmeli taş konsollarla sokağa taşan cumbalarda yan pencereler önem kazanır. Evlerde en önemli oda, harem ile selamlık bölümünü birbirine bağlayan mabeyndir. Ana mekanlar birinci katta yer alır, alt katlarda ise soğukluk ve kiler gibi servis mekanları bulunur. Kesme taş örgü duvarlarda açık renkli taşlar ile yapılmış bezemeler görülür.

Bu pullara ait bilgi ve belgeler, Türkiye Tarihi Evleri Koruma Derneği başkanı Perihan Balcı, Doç. Dr. Füsun Alioğlu, Yrd. Doç. Dr. Berrin Alper ve Dr. Mehmet Alper’den sağlanmış, kompozisyonlar ise Doç. Dr. Kaya Dinçer tarafından hazırlanmıştır.